اشعار

لاله ی سرخی و ازخون خودت، ترشده ای           بی سبب نیست که اینگونه معطر شده ای

دشت را  از شــررِ داغِ دلت ســوزانــدی           راستی باغی از آلالـه ی پــرپـر شـده ای

تَنـش تــیــغ و تنت کــربـبـلا را لـرزانــد           زخمیِ صاعقه ی خنجر و حـنجـر شده ای

چه کــنــم بـا غــم این پـیکر پـامــال شده           بی پر و بــال تر از هرچـه کبوتر شده ای

سنگ بر آینه ات خورده و تکــثـیر شـده           مـثـل غــم های دلــم چـند بـرابــر شـده ای

مــاه زیبای کــفــن پـوش! هـلالــم کـردی           شاخ شمشاد عـمــو، مثل صنوبــر شده ای

ای به کــام تو شهادت زعسل شـیـرین تـر          تــو در آیــیــن وفـــا ، آیــنه بـاور شـده ای

این جماعت همه دنبــال سرت می گردند           چشم برهـم  بــزنی ، پیکر بی سر شده ای

دست و پا می زنی و من جگرم می سوزد           خیـلی امروز شبیه عــلـی اکــبـر شــده ای